Namaszczenie chorych

chorzy

WZYWAJĄC KAPŁANA NALEŻY POINFORMOWAĆ JAKIE SAKRAMENTY PRZYJMIE OSOBA CHORA.
(czy jest na tyle świadoma, aby się wyspowiadać i czy może przyjąć Komunię Św.)

„Choruje ktoś z was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5,14-15).

„Przez święte chorych namaszczenie i modlitwę kapłanów, cały Kościół poleca chorych cierpiącemu i uwielbionemu Panu, aby ich podźwignął i zbawił; a nadto zachęca ich, aby łącząc się dobrowolnie z męką i śmiercią Chrystusa, przysparzali dobra Ludowi Bożemu” (KKK 1439).

Istota celebracji tego sakramentu polega na namaszczeniu czoła i rąk chorego; namaszczeniu towarzyszy modlitwa liturgiczna kapłana – celebransa, który prosi o specjalną łaskę tego sakramentu. Jego skutki zaś są następujące:

  • zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla jego własnego dobra oraz dla dobra całego Kościoła;
  • umocnienie, pokój i odwaga, by przyjmować po chrześcijańsku cierpienia choroby lub starości;
  • powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu;
  • przygotowanie do przejścia do życia wiecznego;

Zasady udzielania Sakramentu Chorych:

  1. Chorych odwiedzamy z posługą sakramentalną na wezwanie oraz z okazji Bożego Narodzenia i Wielkanocy;
  2. Dzień Chorych obchodzony jest 11 lutego we wspomnienie Matki Bożej z Lourdes i wtedy także są odwiedziny chorych;
  3. Sakrament ten można powtarzać, jeśli chory po przyjęciu namaszczenia wyzdrowiał i ponownie zachorował albo w czasie trwania tej same choroby nastąpiło poważne pogorszenie stanu zdrowia;
  4. Przed operacją można udzielić namaszczenia chorych, jeżeli przyczyną operacji jest niebezpieczna choroba lub zagrożenie życia;
  5. Osobom w podeszłym wieku, których siły opuszczają, można udzielić namaszczenia chorych również wtedy, gdy nie zagraża im niebezpieczna choroba;
  6. Dzieciom również należy udzielić namaszczenia chorych jeżeli osiągnęły taki poziom umysłowy, że ten sakrament może im przynieść pokrzepienie. W razie wątpliwości, czy osiągnęły używanie rozumu, należy udzielić sakramentu;
  7. W katechezie ogólnej i rodzinnej należy tak wychowywać wiernych, aby sami prosili o namaszczenie chorych natychmiast, gdy nadejdzie właściwy moment. Niech go przyjmują z głęboką wiarą i pobożnością i niech wystrzegają się złego zwyczaju odkładania przyjęcia tego sakramentu. Wszystkich, którzy opiekują się chorymi, należy pouczyć o naturze tego sakramentu;
  8. Chorym, którzy stracili przytomność lub używanie rozumu, należy udzielić sakramentu, jeżeli istnieje prawdopodobieństwo, że jako wierzący prosiliby o to, gdyby byli przytomni;
  9. Nie udziela się sakramentu namaszczenia osobom, u których stwierdzono już zgon!
  10. Jeżeli istnieje wątpliwość, czy chory zmarł naprawdę, należy mu udzielić tego sakramentu warunkowo;
  11. Namaszczenia chorych nie wolno udzielać tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim;

Obrzęd udzielenia Sakramentu namaszczenia chorych:

  1. Na przyjęcie kapłana mieszkanie chorego powinno być odpowiednio przygotowane. Kapłan po przybyciu poświęca je, aby się stało przybytkiem dla sakramentów: pokuty, namaszczenia chorych i Eucharystii. Stół winien być nakryty białym obrusem, na nim należy umieścić krzyż, dwie zapalone świece, wodę święconą, kropidło;
  2. Po przybyciu do chorego kapłan kropi wodą święconą chorego, mieszkanie i obecnych. Wzywając wspomożenia Bożego, blaga Pana naszego Jezusa Chrystusa, „aby obficie pobłogosławi! ten dom i wszystkich jego mieszkańców”;
  3. Następuje spowiedź święta chorego;
  4. Namaszczenie. Po spowiedzi chory, a z nim wszyscy obecni odmawiają spowiedź powszechną łub inny akt pokuty, następnie, jeśli stan chorego na to pozwala, odnawia się chrzcielne wyznanie wiary, a potem krótką litanię. Kapłan w milczeniu kładzie ręce na głowie chorego. Następnie może odmówić modlitwę dziękczynną nad olejem. Kapłan bierze naczynie z olejem świętym i namaszcza czoło i ręce chorego, mówiąc: Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. Amen. Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie. Amen.;
  5. Komunia święta;
  6. Błogosławieństwo;

 Czym jest WIATYK?

  1. Tym, którzy kończą swoje ziemskie życie, Kościół poza namaszczeniem chorych ofiaruje Eucharystię jako wiatyk – zaopatrzenie „na drogę” (łac. viaticum, od via – droga do wieczności i zadatek zmartwychwstania);
  2. Przez wiatyk można pomóc umierającemu odnaleźć siebie, a tym samym wiarę w Boga, wiarę w Tego, przez którego jego życie i umieranie nabierze ostatecznego sensu i celu. Można pomóc umierającemu w doświadczeniu śmierci jako zakończenia i dopełnienia życia, jako przejścia – przekroczenia progu, za którym odnajdzie Boga;
  3. Jeżeli to możliwe, powinno to nastąpić podczas Mszy świętej odprawionej u łoża umierającego, podczas której jemu i zgromadzonym wokół niego Komunia święta ma być podana pod obiema postaciami. Umierający, którzy nie są już w stanie przyjąć pożywienia stałego, mogą przyjąć Eucharystię pod postacią wina. przed Komunią umierający powinien odnowić wyznanie wiary, złożone przez niego lub przez rodziców i chrzestnych podczas chrztu, powtórzone przy bierzmowaniu i w corocznej wigilii wielkanocnej. Temu odnowieniu chrztu w obliczu śmierci odpowiada udzielenie umierającemu, po wyznaniu grzechów, odpustu zupełnego w godzinę śmierci. Stąd też duszpasterze, rodziny ciężko chorych, opiekujący się nimi, przede wszystkim jednak oni sami winni dbać o to, by przyjęcia wiatyku nie odkładać niepotrzebnie, aby umierający mógł przyjąć Komunię świętą jeszcze z pełną świadomością, łącząc się w wierze i nadziei ze śmiercią i zmartwychwstaniem Chrystusa;

CHORZY-1